C.d 8 rozdziału

Położyłam swoją torbę na ziemi i otworzyłam drzwi hotelowego pokoju. W jego wnętrzu  było tak jak w innych częściach tego budynku. Przytulnie, zachwycająco, bogato.

Na wprost wejścia stał przy ścianie narożny blat kuchenny. Na nim znajdowała się mikrofalówka i solniczka. Przy lewej ścianie stała lodówka razem z kuchenką a na prawo było kolejne wejście do sypialni. Łóżko, komoda, biurko, wszystko to wykonane z ciemnego drewna. Na podłodze panele a przy biurku szklane drzwi prowadzące na balkon.

Widok z niego był jeszcze bardziej zachwycający. Rozwidlała się tutaj panorama całego miasta. A na samej północy widoczny był długi, oświetlany most  obok którego leżało szerokie i czyste morze.

Już wyobrażam sobie jak ten obraz musi być piękny nocą. Nie mogło mnie spotkać większe szczęście.

I niemal już zapomniałam o przerażających i dziwnych zdarzeniach dotyczących mojej śmierci. Aż do teraz.

Mrużąc oczy od jasnego słońca i patrząc na te dalekie morze, usłyszałam głośne pukanie do drzwi.

- Otwarte! – zawołałam za siebie.

- Pukałem parę razy ale może nie słyszałaś. – powiedział niezbyt donośnie Jay.

Wycofałam się do sypialni i usiadłam na łóżku. Jedwabista pościel miała kolor jasnego fioletu.

- Mogę tutaj wam je pokazać? Nie chce mi się stąd wychodzić. – wyjaśniłam chłopakowi. Jego zmierzwione włosy zachęcały by je ułożyć.

- Jasne. Dlatego tu przyszedłem. – wyszeptał siadając obok mnie. – W kuchni jest twoja torba, zostawiłaś ją przed drzwiami.

- Dziękuję. – podniosłam się z wygodnego łoża i podbiegłam do torby. Otworzyłam ją i wyjęłam teczkę z dokumentami leżącą na samym wierzchu.

Zaniosłam je do sypialni i rozłożyłam na podłodze.

Pierwszy dokument, który odłożyłam to dane ostatniego potomka Szatana. Czyli dziewczyna, która podobna jest do mnie z wyglądu ale tak naprawdę mną nie jest.

- Rany. – powiedział załamanym głosem Jeydon. – Ty naprawdę je masz. Skąd? Jak ci się udało je zdobyć? – pytał zaciekawiony jednocześnie kucając na podłożu.

- Zabrałam je z Białego Domu. - odpowiedziałam patrząc się na kartki papieru.

- Co? – wykrzyknął kompletnie zdezorientowany Jeydon. – Żartujesz, prawda?

- Nie. – odrzekłam podnosząc wzrok na chłopaka.

- Mój Boże.

- O co ci chodzi? – zapytałam oburzała. Zachowywał się jak jakiś nienormalny.

- Wiesz, że to miejsce czystego zła? Tam kiedyś odbywały się czarne msze i to tam właśnie stworzono ostatniego potomka. Tego, który nadal żyje.

Zamarłam.

Weszłam do przeklętego miejsca.

Byłam w pokoju, w którym mordowano i gwałcono kobiety.

Chodziłam po tej podłodze, po której chodził kiedyś sam Lucyfer.

A najgorsze było to, że zostawiłam w nim tego chłopaka…

- Jesteś pewny, że mówimy o tym samym miejscu?

- Biała willa położona w samym środku lasu przy San Francisco. Nikt tam nie wchodził od 1994 roku.

- Dlaczego? – spytałam zaciekawiona.

- Doszło tam do brutalnego gwałtu na kobietę Rose Livery.

Przeszukałam wzrokiem wszystkie papiery i dostrzegłam zdjęcie kobiety o tym imieniu i nazwisku.

Podałam je Jeydonowi a on natychmiast wciągnął powietrze do płuc.

- To… to… ona. Masz zdjęcie. To niemożliwe. – wstał zszokowany i zaczął chodzić po pokoju. – Byłaś tam sama? Wchodził ktoś z tobą do tego pokoju, gdzie znalazłaś to? – pokazał ruchem dłoni dokumenty.

- Nie. Nikt nie widział, że je oglądałam.

- To bardzo dobrze.

- Dlaczego?

- Jak już wcześniej mówiłem, zostały zniszczone ponad dwa lata temu. Na moich oczach były palone w kominku.

Zrobiło mi się słabo. Na chwilę świat zatrzymał się w miejscu.

- Dobrze się czujesz? – zapytał zaniepokojony Jay.

Pokręciłam przecząco głową. Wzięłam drżącą dłonią pożółkły papier, który najbardziej wstrząsnął mną w Białym Domu.

- Ciekawe, imię i nazwisko nieznane.

- Właśnie. Wszędzie podana jest nazwa dziecka a tutaj wyjątkowo nie. Może Rose zdążyła uciec zanim urodziła dziecko?

- Całkiem prawdopodobne. A gdy się urodziło ukryła je gdzieś nie podając jego tożsamości.

Serce podskoczyło mi do gardła.

Nie wiem jak się nazywam.

Nic o sobie nie wiem.

Ciotka z Billym ukrywała mnie w lesie w jakimś nędznym domku.

- Chcę wam pomóc. – oznajmiłam. Wtedy uspokoję swoje sumienie.

BOŻE CO JA WYGADUJĘ?

NIE JESTEM 666 POTOMKIEM LUCYFERA! – wrzasnęłam w myśli.

- Nie mam pewności co do słuszności tego pomysłu. – wydukał chłopak.

- Zaufaj mi.

- Nie chodzi tu o zaufanie ale o to czy dasz radę w razie czego zabijać?

To jeszcze nie całość ;) Polecam wam fajną piosenkę, fajną to za mało powiedziane... ;) Świetny utwór w wykonaniu Florence: ,, Seven Devils".
Kocham, cały czas jej słucham :)
Piszcie czasami komentarze, jest mi naprawdę miło z samego : Super, Fajna.
Każde słowo się dla mnie liczy.
Wejście do hotelu :)
Mniej więcej takie widoki z balkonu jak tutaj.
 Podobny wystrój wnętrza.
Pisać czy podoba wam się to wyobrażenie hotelu i czy wy również sobie go takim wyobraziliście.