,, Droga do śmierci" - prolog i fragment I rozdziału

1993r, San Francisco, sabat czarownic

 

Ktoś tu jest. Za mgłą stała jakaś postać i nachalnie patrzyła na Rose Luvery. Ona zaś przywiązana była do łóżka, nie mogąc wydusić z siebie głosu. Została porwana a zaraz miała być zgwałcona. Sabat czarownic- miejsce i czas czarnej mszy.

Dzisiaj w nocy, jacyś ludzie wkradli się do jej domu. Nie żądali okupu, dokumentów, nie chcieli zabić Rose z miejsca. Mieli na celu wykorzystać ją i zgwałcić na mszy poświęconej dla Szatana.

- Puśćcie mnie! – udało jej się wydusić ledwie szeptem.

Wreszcie otworzyła szerzej oczy i ujrzała tłum ludzi, ubranych na czarno i szyderczo się śmiejących. Stali przed łóżkiem, na którym leżała. Kobiety umalowane bardzo ostro, uśmiechające się do swoich towarzyszy i nucące melodie przypominające mroczne piosenki z horrorów. Może to coś w rodzaju zaklęcia, przecież w końcu to sabat czarownic.

- Proszę pani ale pani ładna. Spodobasz się Lucyferowi. – powiedział jeden z mężczyzn. Zbliżał się do niej coraz szybciej i niebawem miał to zrobić.

Nie pozostało nic innego jak krzyczeć i błagać o pomoc.

Ale kto może ją usłyszeć w jakiś pomieszczeniach pod ziemią?

- Proszę. Nie róbcie mi nic złego. – ryknęłam. – Pomocy!

Facet o głębokich zielonych oczach położył dłoń na jej sercu i wyszeptał:

- Wejdź w nią nasz Zbawco! Lucyferze, wypełnij jej duszę i zrodź nam demonicznego potomka!

Kobiety poczęły cicho śpiewać:

Potomek o krwi nieczystej, pół demonicznej, potomek o krwi nieczystej, o zrodź nam go Lucyferze.

- Nie, proszę, nie róbcie mi nic! Nie powiem nikomu o was ale proszę wypuśćcie mnie!  - zrezygnowana i zapłakana zaczęła łkać. Jej czarne włosy wpadały jej w usta i w oczy więc nie mogła trzymać ich cały czas otwartych. Wiedziała, że nie otrzyma odpowiedzi. Przestała błagać o pomoc, wtopiła się w tylko demoniczny śpiew:

- Lucyferze, Lucyferze zrodź nam demonicznego potomka.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Rozdział 1

 

Patrząc się w lustro, nie wiedziałam kogo widzę. Jak się nazywa ta dziewczyna? Kto ją urodził? Dlaczego nie może chodzić do szkoły jak inna młodzież? Lecz zwykłe pytania kierujące się bezpośrednio do jakiejś dziewczyny, nie mogły zmienić teraźniejszości. Ta dziewczyna o rudych, lśniących włosach to ja. Cher. Więcej na swój temat nie wiem. Mieszkam z ciocią Shannon i wujkiem Billiem w lesie. Billy wybudował tu kiedyś drewniany domek, w którym obecnie mieszkamy. Nie był duży ale też nie mały, odpowiedni do naszych potrzeb. Każdy miał swój pokój i łazienkę, kuchnia była jedna i niewielkich rozmiarów. Dom zawierał też piwnicę, do której zawsze jako mała dziewczynka bałam się schodzić. Chyba jak każde dziecko, uważałam, że są tam duchy. Na szczęście jestem już starsza. Jako siedemnastolatka nie mam przyjaciół ani chłopaka. Nie wychodzę z domu dalej niż na jeden kilometr. Tam gdzie powinnam czuć się bezpieczna – jak sądzi Shannon – jest ten dom. I tylko niego mam się trzymać. By umilić sobie czas, często spaceruję po pobliskim lesie i słucham mojej ukochanej muzyki. Adele – mój Anioł. Nie chodzę do szkoły, uczy mnie mój wuj, który pracuje w pobliskim liceum do, którego powinnam chodzić. Codziennie o siedemnastej, gdy przychodzi z pracy woła mnie do swojego gabinetu i stara się wbić mi coś do głowy. Nie stawia ocen, uważa, że one nie mogą pomóc nikomu w przyszłości. Liczy się wiedza a nie skala ocen.

Właśnie teraz siedzę na łóżku w swoim dość dużym fioletowym pokoju i patrzę się na ścianę, na której wisi średnich wymiarów lustro. Przeszywam siebie samą wzrokiem i czekam. Czekam na moment, w którym dowiem się kim jestem. Czy ta bladoskóra, rudowłosa, zielonooka dziewczyna może skrywać jakąś tajemnicę? Dałabym wszystko by choć raz pójść do sklepu na jakiekolwiek zakupy. Dotychczas ubierała mnie Shannon, która co tydzień w sobotę jechała do galerii po ciuchy i kosmetyki, ogólnie mówiąc po wszystko czego potrzebowałam. W sumie to miałam już tego dość. Nikt nie ma prawa zabraniać mi wolnego życia. Kiedyś stąd ucieknę, jestem tego pewna.

- Cher, idziesz? – spytał Billie, uchylając lekko drewniane drzwi.

Uśmiechnęłam się do mojego wujka i odpowiedziałam:

- Tak, co dzisiaj robimy? – spojrzałam na niego wymownie i pytająco. Oby nie matma, oby nie matma.

- Zrobimy sobie temat z polskiego. O średniowieczu, co ty na to? – odwzajemnił uśmiech. Widać, że bardzo lubił tą epokę. Nigdy wcześniej się tak nie cieszył kiedy mieliśmy opracowywać jakiś temat z polskiego.

- Wspaniale. Zaraz zejdę tylko naszykuję zeszyty i podręcznik. – odpowiedziałam mając nadzieję, że czterdziestoletni wujek wreszcie zamknie drzwi. Zrobił po mojej myśli. Wstałam ze swojego łóżka i podeszłam do komody, gdzie trzymałam wszystkie moje „dokumenty”  typu: zeszyty do przedmiotów, notatnik, brudnopis  i jakieś podręczniki. Wzięłam ten do polskiego, chwyciłam długopis i szybko wybiegłam z pokoju.

 

 

Jestem ciekawa czy spodobał wam się początek mojej nowej książki. Tytuł to ,, Droga do śmierci" a to jej okładka:

 

 

Podoba wam się?